Corien Kraaijeveld schrijft boek over verlies zus: ‘Ik deed alles om maar gezien te worden’
Bron: Studio Alphen
ALPHEN AAN DEN RIJN - Corien Kraaijeveld was 10 toen haar zus Sjani op 15-jarige leeftijd overleed bij een verkeersongeval. Over haar loodzware reis als jong meisje dat vecht tegen een onbeschrijflijk diep verdriet schreef de Alphense het boek ‘Niemand mist mij’.
‘Voor me ligt een oud vergeeld krantenartikel met als titel “Brommer komt onder vrachtwagen: twee meisjes dood”', begint Corien Kraaijeveld haar boek. ‘Het stilleven op de foto toont onder andere een op dat moment bekend en onder jongeren zeer geliefd type brommer. En twee witte lakens. De lezer wordt geconfronteerd met de “nachtmerrie van iedere ouder”. Er liggen namelijk twee jonge meisjes onder de witte lakens.’
Het heeft wel even geduurd voor alle woorden over haar reis op papier stonden. ‘Ik had al jaren het gevoel dat ik een boek over Sjani wilde schrijven’, vertelt de Alphense die geboren en getogen is in Dordrecht. ‘Zeker toen ik gedichten ging schrijven en merkte dat dit therapeutisch werkte. Ik schreef ook al geregeld wat op over die tijd. Pas na de dood van mijn vader besloot ik er echt een boek van te maken.’
Televisie-uitzending
Een extra zet kreeg Kraaijeveld door alle reacties op haar optreden in het EO-programma “Ik mis je”, waarin Kraaijeveld vertelt over haar zoektocht en haar doel een boek te schrijven. ’Daarnaast motiveerde mijn beste vriendin Yolanda me om het boek af te maken. Ik ken haar al vanaf de eerste klas op de basisschool, zij heeft alles samen met mij doorgemaakt.’
Uiteindelijk werd het niet een boek over Sjani, maar een boek over Corien zelf. Over het meisje dat na de dood van haar zus te horen kreeg dat ze maar goed voor haar moeder moest zorgen. Over school die geen aandacht aan Coriens verdriet besteedde. Over het begin van haar puberteit, toen ze heel kwetsbaar was en anorexia ontwikkelde. Over het grote gemis van die zo populaire zus en hoe Corien besloot haar zus te gaan imiteren om maar gezien te worden; de achterliggende reden dat het woord ‘mij’ in de titel van het boek schuingedrukt staat.
Vereenzelviging
De vereenzelviging met Sjani ging zelfs zo ver dat Corien een lichamelijk gebrek van haar zus overnam. Bij een ongeluk in het zwembad scheurde Sjani grotendeels uit door op een scheidingslijn in het water terecht te komen. Dit trauma nam Corien over waardoor zij vaginisme ontwikkelde.
Uiteindelijk vond ze bij therapeut Theo de hulp die zij nodig had. ‘De sessies bij Theo waren het zwaarst van alles. Maar ik had ze niet willen missen. Want met zijn hulp heb ik de pijn van het verlies van mijn zus, en later mijn moeder en mijn vader, kunnen verwerken. Met hem heb ik de last die ik op mijn schouders droeg, kunnen verlichten. Het schrijven van het boek was zelfs een verademing. Niet alleen een belangrijke hulp bij de verwerking, het heeft ook geholpen om dingen in te zien.’
Haast
Omdat vriendin Yolanda zeer ernstig ziek werd, was uiteindelijk haast nodig om het boek tijdig af te krijgen. ‘Ik wilde haar namelijk het eerste exemplaar overhandigen. Ik zei dat ik daarvoor keihard mijn best ging doen. Zij reageerde met “Dan ga ik keihard mijn best doen om het te halen”.'
Ondanks de zeer meewerkende uitgeverij Boekwriter4all lukte het uiteindelijk net niet. ‘Ik kon Yolanda wel laten weten dat de proefdruk af was. Zij reageerde, via de app, voor telefoneren was ze al te zwak, “Ik ben zo trots op je. Ik hoop dat het een bestseller wordt. Stuur je even een Tikkie, zodat ik voor mijn beide jongens een exemplaar kan bestellen?"’
Kraaijeveld raakt even geëmotioneerd, maar herpakt zich snel. ‘En toch is het, een soort van, gelukt om het eerste exemplaar aan Yolanda te overhandigen. Bij de uitvaart legde ik het boek op de kist. En hoe verdrietig dit ook was, het voelde voor mij of hiermee de cirkel rond was.’
Troost
Dat mensen die het boek lezen er troost uit halen, vindt Kraaijeveld enorm fijn. ‘Als ik hoor “Hier kan ik wat mee” is dat zo dankbaar. Iemand vertelde dat zij teksten uit mijn boek meeneemt naar haar therapeut. Zij vindt dat ik met mijn woorden haar gevoel omschrijf. Dat door mijn boek mensen beseffen dat iemand verliezen voor iedereen verdriet meebrengt én dat ik lotgenoten kan steunen, dat is wat ik wilde bereiken.’