‘Sprookjestuin’ van Leo (84) en Jenny (83) trekt complete schoolklassen: ‘Straalt rust uit’
Bron/video: Studio Alphen
ALPHEN AAN DEN RIJN - Soms loop je nietsvermoedend over straat en kom je ineens iets tegen waar je volledig door gegrepen wordt. Dat geldt ook voor de in het oog springende achtertuin van Leo en Jenny van der Zwam, die vol staat met opvallende figuren en bijzondere bouwwerken. Maar wat blijkt: het echtpaar erachter blijkt minstens net zo inspirerend te zijn als hun zelfgemaakte 'sprookjestuin'.
Terugzwaaiend van achter het raam in de woonkamer, worden ze verrast door het onaangekondigde bezoek. Of de toevallig passerende verslaggever misschien even wat mag vragen over die schitterende tuin? 'Welja joh', klinkt het opgewekt. Met meteen erachteraan ook de uitnodiging om op een zelfgekozen moment langs te komen voor een uitgebreide kennismaking.
Zo'n invitatie kun je natuurlijk niet zomaar aan je voorbij laten gaan. Een dag later staat deze nieuwsgierige verslaggever alweer op de stoep. 'Gewapend' met een camera, zoals vooraf aangekondigd. Het is een heerlijk zonnige middag in hartje herfst. 'Kom binnen', wordt er direct geroepen bij de begroeting. Hoe gastvrij het aanbod ook is, het draait juist om de tuin. Dus gaan er drie stoelen mee naar buiten.
Van twee authentieke molens en een verlichte vuurtoren, tot beroemde tekenfilmfiguren als Donald Duck, Sneeuwwitje en de zeven dwergen, en Tom en Jerry. Noem het gerust een bonte verzameling van beelden. Daarmee trekken Leo van der Zwam (84) en zijn vrouw Jenny (83) al dik zes decennia bekijks bij hun huis, een benedenwoning in een drie verdiepingen hoge flat aan de rand van het Alphense stadshart.
'We wonen hier 61 jaar, we zijn 61 jaar getrouwd en nog steeds gelukkig met elkaar', steekt Jenny van wal. Haar liefdevolle laatste woorden komen behoorlijk gemeend over. Dat het gevoel oprecht én wederzijds is, blijkt herhaaldelijk gedurende het gesprek. Terwijl het koppel na afloop geduldig wacht om op de foto te gaan, besluit Leo zijn vrouw passievol een dikke pakkerd op de mond te geven.
Terug naar die fleurige 'sprookjestuin' aan de Sperwerstraat. Ontsproten uit Leo's brein in 1983, het jaar waarin de twee hun toenmalige huurwoning en dus nog altijd huidige huis kochten. Zomaar een ingeving, om de boel wat op te vrolijken. 'Iedereen staat bij onze tuin te kijken', vertelt Leo vol trots. 'Op één of andere manier straalt die tuin rust uit. We krijgen ook veel kinderen op bezoek. En ik zwaai altijd, vinden ze prachtig.'
Sterker nog, complete schoolklassen passen hun looproute aan om een kijkje te nemen bij wat je het beste kunt omschrijven als een kruising tussen het Sprookjesbos uit de Efteling en een soort mini-Madurodam. 'Ik vind het geweldig', zegt Jenny over de tuin die zij vooral schoonhoudt. 'Wat ik er zo mooi aan vind? Gewoon, het gezicht. Het is niet zo'n kale tuin als hiernaast. Als ik naar buiten kijk, zie ik van alles.'
Persoonlijk leed
'Het is zo gegroeid', roept Leo in herinnering. 'We hebben verschillende tuinen gehad. Want elke keer hetzelfde, daar hou ik niet van. Maar ik ben 84, nu moet ik het niet meer doen. Dat kan ik ook niet meer.' Bukken kost hem steeds meer moeite. Gelukkig helpt de dochter van Leo en Jenny met verven, net als hun beide zoons en de kleinkinderen regelmatig doen met klussen.
Maar achter het aanstekelijke enthousiasme en de alsmaar aanhoudende vrolijkheid, schuilt - behalve wat kleine ouderdomskwalen - een flinke portie persoonlijk leed. Vier jaar terug is bij Leo plotseling kanker geconstateerd. Sindsdien staat hij onder behandeling bij het Antoni van Leeuwenhoek (AVL), een gespecialiseerd ziekenhuis in Amsterdam.
Tot nu toe slaan de behandelingen aan. Niemand is daar opgeluchter over dan Jenny, zo geeft ze onmiddellijk toe. 'Toen hij 80 werd, was-ie opgegeven. In het Alrijne Ziekenhuis konden ze niks meer voor hem doen. Het waren onze kinderen die zeiden: ga naar het AVL. En het heeft geholpen. Onze schoondochter zegt: hij zit in zijn bonusjaren, al vier jaar.'
Wie denkt dat Leo in zak en as zit en binnenkort afscheid neemt van zijn achtertuin, komt bedrogen uit. Hij heeft zelfs al een volgend 'project' in gedachten: het beeld van Donald Duck laten verven. 'Hij staat er al jaren, dus het veroudert.' Wijzend naar zijn vrouw: 'En zij houdt niet van weggooien, ze wil alles maar houden. Maar je kunt niet die hele tuin vol met kabouters douwen. Dan moet je ook wat ouds weggooien. Dat krijg ik nog niet voor elkaar.'
Speciale kerstverlichting
En dan te bedenken dat Jenny aanvankelijk niet altijd blij was met de 'zandzooi' die haar man maakte. Inmiddels zijn de rollen helemaal omgedraaid. Hij zou zich wel een leven kunnen voorstellen zonder de 'sprookjestuin', voor haar is dat veel moeilijker. 'We hebben het erover gehad om te verhuizen, maar ik vind het hier heerlijk. We gaan bijna nooit met vakantie, kan ik wel zeggen. Dus we blijven hier, desnoods vragen we iemand om te helpen met de tuin.'
Bovendien verheugt ze zich al wekenlang op de kerstdagen. Voor die gelegenheid versiert Leo namelijk elk jaar de tuin met speciale verlichting. 'Daar geniet ik echt van, dat vind ik helemaal het einde. Mijn zoon zegt: is de landingsbaan van Schiphol al gemaakt?', merkt ze lachend op. 'Ik hoop dat er sneeuw valt, dan is het helemáál prachtig.'
Leo grijnst. 'Ik doe het graag voor mijn vrouwtje, hoor.' Overigens zijn de twee het niet altijd eens met wat voor nieuws er in de tuin moet komen, bekennen ze allebei. Maar: alles gaat in overleg. Jenny: 'We hebben ook weleens mot, hoor. Het zou niet normaal zijn als je dat niet had.' Leo: 'Maar dan maak ik gewoon een geintje tussendoor en dan is alles weer goed.'
Vlak voordat het gesprek erop zit, wil Jenny nog heel even terugkomen op haar 'drang' om beelden te bewaren. 'We zeggen wel dat we niks meer kopen, maar wat denk je, waar zat-ie net naar te kijken? Een windwijzer voor in de tuin.' Hardop lachend hoort Leo het aan. Om er op een serieuze toon aan toe te voegen: 'Ja, maar je moet ook bezig blijven. Anders wordt een saaie boel, al ga je achter de geraniums hangen.'
Hartstochtelijke liefde, hilarische humor, ontwapenende openhartigheid, kleurrijke creativiteit en hartverwarmende gastvrijheid. Onbedoeld zijn Leo en Jenny van der Zwam een bron van inspiratie. Een voorbeeld, voor jong en oud. Wie zou zo nou niet oud willen worden? Soms zit geluk letterlijk om de hoek.
