Column | Hoog bouwen, laag vertrouwen

In Alphen aan den Rijn wordt weer gebouwd. Nou ja, niet gebouwd — getekend. Gerekend. Vastgesteld. De gemeenteraad heeft het omgevingsplan aangenomen voor een nieuwe woonwijk met 650 tot 700 woningen, inclusief torenflats van maximaal zeventien verdiepingen. Op papier oogt het indrukwekkend. In de praktijk voelt het vooral als een herhaling van zetten: groot denken, langzaam doen en ondertussen doen alsof zorgen bij bewoners bijzaak zijn.

Laten we eerlijk zijn: niemand betwist dat er woningen nodig zijn. De woningnood is geen abstract probleem meer, maar een dagelijkse realiteit. Jongvolwassenen blijven noodgedwongen op zolderkamers hangen, starters maken geen schijn van kans en ouderen zitten vast in huizen die eigenlijk niet meer passen. Dus ja, bouwen moet. Maar hoe we bouwen, waar we bouwen en vooral hóé we besluiten, dat is waar het in Alphen structureel wringt.

Want terwijl de gemeente spreekt over een ‘stad in de stad’, horen omwonenden vooral: wen er maar aan. Wen aan torens die je uitzicht opslokken. Wen aan extra verkeer. Wen aan vrachtwagens voor je deur. Wen aan jarenlange onzekerheid. Participatie lijkt hier vooral te betekenen dat je je zorgen mag uitspreken — zolang ze het plan maar niet vertragen.

Neem het verkeer. Iedereen ziet het probleem aankomen, behalve degene die het plan doorzet. De ontsluiting van Kerk en Zanen piept nu al aan alle kanten. Rotondes die dagelijks vastlopen, routes die hun maximale capaciteit hebben bereikt. En tóch wordt een nieuwe wijk van honderden woningen toegevoegd, inclusief twee supermarkten, zonder dat er een vastgestelde mobiliteitsvisie ligt. Dat is geen vooruitdenken, dat is gokken. En de inzet is de leefbaarheid van een hele buurt.

Bewoners krijgen te horen dat de mobiliteitsvisie later wel komt. Na de verkiezingen. Alsof verkeer iets is dat je achteraf kunt oplossen. Alsof vrachtwagens zich aanpassen aan beleidsnota’s die nog geschreven moeten worden. Het is de omgekeerde wereld: eerst bouwen, dan pas nadenken. En als het vastloopt? Dan kijken we later wel weer.

Ook ondernemers worden achteloos meegesleurd in deze plannen. “Jullie moeten weg, maar geen zorgen, we zoeken een oplossing.” In theorie. In de praktijk blijken bedrijven als Brokkensuper nergens te passen. Te groot voor het centrum, te specifiek voor standaardlocaties. Maar ja, woningbouw heeft nu eenmaal prioriteit. Dat is geen beleid, dat is wegpoetsen.

En dan die tijdlijn. Vijf tot zes jaar voordat er mogelijk gebouwd wordt. Misschien langer. Bezwaarprocedures, vergunningen, nieuwe colleges, gewijzigde inzichten. Ondertussen blijft de woningnood keihard bestaan. Den Haag strooit inmiddels met geld om gemeenten aan te sporen sneller te bouwen. Maar geld versnelt niets als lokale besluitvorming blijft hangen in voorzichtigheid, uitstel en half uitgewerkte plannen.

Wat hier ontbreekt, is lef. Lef om eerst orde op zaken te stellen. Lef om te zeggen: we bouwen pas als verkeer, veiligheid en bereikbaarheid écht geregeld zijn. Lef om bewoners niet te behandelen als obstakel, maar als serieuze gesprekspartners. Lef om toe te geven dat hoogbouw geen wondermiddel is als de basis niet klopt.

Woningbouw is geen Excel-sheet. Geen PowerPoint met mooie renders. Het gaat over mensen. Over vertrouwen. Over de vraag of een stad nog voelt als een plek waar je samen leeft, of als een gebied waar besluiten over je heen worden uitgerold.

Een wijk die alleen op papier bestaat, is nog geen thuis. En een stad die blijft bouwen zonder te luisteren, verliest meer dan uitzicht. Die verliest draagvlak. En zonder dat fundament stort zelfs de hoogste toren vroeg of laat in.

1 reactie - Column | Hoog bouwen, laag vertrouwen

Geef een reactie