Tussen de lichtjes in het centrum en de stille oevers van de Rijn komt Kerst in Alphen altijd een beetje voorzichtig binnen. Geen grootse gebaren, geen overweldigende stilte — maar een zachte pauze. Alsof de stad zelf even ademhaalt na een jaar waarin er veel is gezegd, beloofd en bediscussieerd.
2025 was een jaar van bewegen. Van bouwen en plannen maken, van groei en frictie. Alphen groeide verder, in stenen en cijfers, maar bleef tegelijkertijd zoeken naar balans. Naar ruimte. Naar richting. We spraken over woningnood en bouwlocaties, over de Gnephoek, over wie hier straks nog kan wonen en tegen welke prijs. Over zero-emissiezones, bereikbaarheid en de vraag wie de rekening betaalt. Grote woorden, vaak uitgesproken in raadszalen en commissievergaderingen, terwijl het gewone leven ondertussen gewoon doorging — op straat, in de supermarkt, langs de sportvelden.
Politiek was dit jaar nadrukkelijk aanwezig. De gemeentekas kraakte, bezuinigingen hingen in de lucht en de OZB werd opnieuw onderwerp van gesprek. Er waren zorgen bij ondernemers, bij inwoners die moeite hebben om rond te komen, bij verenigingen die afhankelijk zijn van subsidies. De afstand tussen beleid en beleving voelde soms groot. En toch ging het in de kern steeds over dezelfde vraag: hoe houden we Alphen leefbaar, eerlijk en menselijk?
Juist nu, in deze dagen voor Kerst, vallen die verschillen even weg. Dan telt niet welke motie het haalde of welke niet. Dan telt niet of de zero-emissiezone groter of kleiner wordt, of hoeveel woningen er nog gebouwd moeten worden. Dan telt of het licht brandt bij iemand die anders alleen zou zijn. Of er iemand aanbelt met een schaal koekjes. Of we elkaar groeten — echt groeten — in plaats van langs elkaar heen leven.
Kerst legt bloot waar politiek soms langsheen praat: dat een stad geen spreadsheet is. Dat beleid pas betekenis krijgt wanneer het mensen raakt — of juist ondersteunt. Alphen bestaat niet uit dossiers, maar uit gezichten. Uit vrijwilligers die de buurthuizen openhouden, uit mantelzorgers die nooit op de agenda staan, uit mensen die zorgen, helpen en luisteren zonder dat het nieuws ervan wordt gemaakt. Zij zijn het stille fundament onder alle plannen en projecten.
Langs de Zegerplas is het stil nu. Geen festivals, geen muziek, geen vergunningsaanvragen. Alleen water, riet en winterlucht. Misschien is dat wel de plek waar Kerst het duidelijkst voelbaar is: in de rust, niet in de drukte. In even niets hoeven, niets moeten. In het besef dat niet alles maakbaar is — en dat dat ook niet hoeft.
En ja, 2025 kende schaduwen. Onrust, polarisatie, zorgen over veiligheid, bestaanszekerheid en vertrouwen in de overheid. Ook hier, ook in Alphen. Maar Kerst herinnert ons eraan dat hoop geen beleidsstuk is. Hoop zit in kleine dingen. In samen. In volhouden. In het vermogen om elkaar niet kwijt te raken, zelfs wanneer meningen botsen.
Als straks de kerstboom wordt opgeruimd en de agenda’s zich weer vullen, begint het debat opnieuw. Over geld, ruimte, keuzes. Dat is onvermijdelijk — en nodig. Maar laten we iets meenemen uit deze dagen. Dat we iets vaker luisteren voordat we oordelen. Iets vaker zoeken naar wat verbindt in plaats van wat scheidt. En dat we nooit vergeten voor wie we het allemaal doen.
Want uiteindelijk is dat Kerst aan de Rijn:
geen perfect plaatje, geen makkelijke antwoorden,
maar een stad die — net als haar mensen — blijft geloven in licht, zelfs als het donker is.
🌟 Fijne kerstdagen, Alphen aan den Rijn.
